Fraser Island, Bundaberg, Mon Repos tot 19/1

We hebben de laatste dagen weer enkele unieke dingen meegemaakt, die we niet rap zullen vergeten (allemaal positief, behalve eentje, zie verder in Mon Repos). Onze 2 dagen Fraser Island waren een echte meevaller, 2 dagen bijna geen wolken en blauwe hemel. Echt mooi om zo de verschillende meren te ontdekken, waaronder Lake Wabby en Lake McKenzie, 2 van de mooiste meren die ik ooit gezien heb. Lake Wabby is uniek omdat een enorme zandduin naar dit meer leidt, Lake McKenzie omdat het water kristalhelder en echt prachtig blauw is. Relax en gezellig om hier enkele uurtjes door te brengen. Fraser Island wordt aanzien als een van de top 5 eilanden ter wereld en , ja, ik kan dat wel geloven. Het is het grootste zandeiland ter wereld, en telt 100 meren, enorme ellenlange stranden en duinen en zelfs een subtropisch regenwoud (aan Central Station). Er lopen naar het schijnt een 200-tal wilde dingo's rond, maar de enige 4 die wij hebben gezien, waren in hun oor getagd, en 8 maanden oud, wachtend op eventueel eten dat uit de containers zou vallen, achter een van de weinige resorts op het eiland. De Maheno was ook de moeite, een scheepswrak dat hier een 70-tal jaar geleden aangespoeld is, en momenteel in een zandbank ligt te roesten, op enkele minuutjes van de Eli-creek, een van de riviertjes die in de zee uitmondt en waar het plezant is om u op uwen buik mee te laten drijven tot in de zee. Om een overzicht van het eiland te krijgen hadden we geboekt met Fraserexperience, die ons met een 4x4 busje van 15 man heeft rondgebracht, en hebben we ook een kort vluchtje gemaakt boven het eiland. Werkelijk fameus. Vanuit Rainbow Beach zijn we dan in de late namiddag de dag nadien doorgereden naar Bundaberg, waar we gisterenmorgen de Rum Distillery hebben bezocht, en ook eens hebben mogen proeven. Heel leerrijk, en de rum was lekker, maar we hadden al betere geproefd. Toch tof. Daarna een beetje verder gereden naar Mon Repos, waar blijkbaar de Loggerhead schildpadden zouden nesten, en ons op de camping naast het reservaat geinstalleerd. We zaten nog maar goed neer, en de man naast ons vertelde ons dat we ons moesten haasten naar het strand want er waren juist een 100tal kleintjes op weg naar de grote oceaan. Onze kodak vlug genomen en effectief, 20 meter van onze Jucy, waren de kleine hatchlings al volop aan t crossen naar de zee. We hebben een filmpje hiervan, het is niet te doen om zoiets van dichtbij mee te maken en dan nog voor zonsondergang. Hiervoor waren we naar Mon Repos gekomen. We hadden eigelijk voor 's avonds geboekt bij het visitor centre (kostte trouwens maar 4 en een halve euro per persoon) om dit te kunnen zien, maar dit zo maar op het strand in de late namiddag al zien geeft toch wel kiekebisj. Allez, wij 's avonds naar het visitor centre, samen met nog 298 man, onderverdeeld in 5 groepen van 60 man, wij waren in groep 5 want we hadden pas geboekt, en dan wachten tot een van de rangers ons zou komen oppikken wanneer er iets op het strand te zien zou zijn. De hele uitleg gekregen in het visitor centre over de schildpadden, enkele dvd's bekeken en uiteindelijk om 21h30 naar het strand geroepen. Een van de loggerhead turtles was op het strand gekropen om haar eieren te leggen. Toen we aan kwamen bleek dat ze haar (100 a 140 ) eieren zou leggen op een ander nest, dus had de ranger haar verplaatst, en was ze een beetje onrustig. Wanneer we ze zagen was ze al aan het terugkeren naar de zee zonder haar eieren te leggen. Allez, wij terug richting visitor centre, te voet, in den donkere op het strand, een bende van 60 toeristen, en zonder ranger. Natuurlijk, wat zagen we, weer ne nest hatchlings op weg naar de zee, en natuurlijk moet iedereen blijven stilstaan dan, want die beestjes willen zo vlug mogelijk naar de zee, maar dat gebeurde dus niet. Uiteindelijk hebben veel schildpadjes de zee wel gehaald, maar ik heb wel het vermoeden dat er enkele gesneuveld zullen zijn onder de voeten van dit pak toeristen. Hoe een organisatie als deze, die al 40 jaar deze met uitsterven bedreigde schildpadden onderzoekt, en verzorgt, niet beter de toeristen kan begeleiden, begrijp ik echt niet. Wij dus een beetje onder de indruk (slechte indruk) terug naar onze camping en vanop de duinen aan onze Jucy nog wat zitten rondkijken in het donker of we geen andere schildpadden konden spotten maar dit was niet het geval. Alleszinds was het een unieke ervaring om deze beestjes naar de zee te kunnen zien hollen, maar als toerisme belangrijker wordt dan het redden van deze beestjes, die met uitsterven zijn bedreigd, hoeft het voor ons ook niet. We huren de DVD wel.
Vandaag naar Town of 1770 gereden, de plaats waar James Cook in 1770 voet aan wal gezet heeft. Morgenvroeg vertrekken we vanuit de marine om 7h naar de Fitzroy Lagoon, een van de mooiere koraaleilanden volgens de lonely planet, van het great barrier reef, waar we 5 uren zullen kunnen snorkelen en vissen eten geven, en misschien zelfs zwemmen met mantaroggen, haaien, dolfijnen en schildpadden. En vermits we nog redelijk zuidelijk zijn zou er hier geen enkel risico zijn om zeewespen, boxjellyfishes en ander gevaarlijk zeegespuis tegen te komen, daarom ook dat we hier gaan snorkelen, en ze geven nog goed weer ook hier. We haasten ons nog niet naar Cairns, want blijkbaar zou het weer nog niet helemaal verbeterd zijn ginder, na de cycloon van vorige week, of is het al twee weken geleden?
Verder nieuws volgt vanuit Whitsunday overmorgen, evenals de fotookes van Fraser, Bundaberg, Mon Repos en Fitzroy Lagoon. Het belooft weer een dik pak te worden, als ik Joke mag geloven.

Groetjes,

Joke en Geert