GAP 12-13/10 Potosi

Potosi schokt. Potosí dankt zijn ontstaan aan de ontdekking van zilvererts in de Cerro Rico (Rijke Berg) in 1544. De stad Potosi ligt op 4090 meter en claimt de titel van hoogste stad ter wereld. Ongeveer 160.000 inwoners telt ze. In 1987 verklaarde de UNESCO de stad Potosí tot "Werelderfgoed" vanwege zijn rijke historie en de koloniale architectuur. Reeds meer dan 8.000.000 mensen stierven in de zilvermijnen.
Nu werken er nog steeds duizenden mensen in de meer dan 500 mijnen, die de berg telt.
We hebben dan ook beslist om verleden zondag een bezoek te brengen aan deze mijnen. Enkel het minder gevaarlijke gedeelte, in het hoger gelegen gedeelte van de berg, kan bezocht worden. Hier zijn geen toxische gassen aanwezig, maar blijkbaar ook veel minder zilver, dan in de lager gelegen mijnen, onder de grond. Blijkbaar kunnen de mijnwerkers kiezen waar ze willen werken, en kunnen ze meer verdienen in de lagere gedeelten. De lagere mijnen zijn dan ook veel gevaarlijker. In het gedeelte dat wij bezocht hebben was de temperatuur ongeveer 10 graden, en verdient men ongeveer 2 dollar per dagshift van 12 uren. De meeste mijnwerkers hier zijn ofwel kinderen van 12 jaar, die pas beginnen werken, of oudere mijnwerkers, die reeds een long hebben verloren en niet meer lang te leven hebben. Wanneer je in dit gedeelte werkt, is de gemiddelde maximale leeftijd 40 a 50 jaar, maar wanneer je blijkbaar in de toxischere gedeelten werkt, waar de temperatuur tot 45 graden kan oplopen ( en waar men het dubbele verdient, slechts 4 dollar per dag, omdat hier meer zilverertsen aanwezig zijn), sterven aan silicosis pneumonia maximaal 10 a 15 jaren, nadat ze de mijnen zijn binnengekomen. Gelukkig komen er sinds de laatste jaren meer toeristen de mijnen bezoeken, en zoals wij ook gedaan hebben, geven deze regelmatig wat geld, en materiaal om te werken. Het pakket dat we vooraf gekocht hebben bevatte oa cocabladeren (dit heeft blijkbaar elke mijnwerker echt nodig), sigaretten (gemaakt uit cocabladeren, anijs, en andere bladeren: ik heb eens geproefd, maar het was niet echt speciaal, vergelijkbaar met een goedkope, gerolde sigaret), crackers en een dynamietstaaf, die gebruikt wordt om gedeelten van de mijn op te blazen, om zo gemakkelijker het zilver te kunnen delven. Onze tour bestond uit een eenvoudig gedeelte (waar je gemakkelijk kan rechtstaan) en een avontuurlijk gedeelte van ongeveer een uur, waar we dieper in de mijnen konden klauteren en kruipen. Soms wel wat claustrofobisch, en vooral heel veel stof. Gelukkig hadden we een stofmasker gekocht op voorhand voor 1 Boliviaanse peso (ongeveer 10 Eurocent). Deze hebben we nadien aan de mijnwerkers gegeven, want blijkbaar werken de meeste zonder masker omdat ze het zich niet kunnen veroorloven om deze te kopen.
Om zich te beschermen in de hel, die deze mijn is, aanbidden alle mijnwerkers de duivel, die ze Tio noemen, en geven hem regelmatig cocabladeren, sigaretten en alcohol (Ceibo) van 96 graden, in ruil voor bescherming en meer zilver.
Een memorabele, maar toch wel schokkende ervaring. >De werkomstandigheden van de mijnwerkers zijn nog altijd dezelfde als 450 jaren geleden.
Na de toer hebben we nog een ondergrondse en twee bovengrondse explosies mogen meemaken, en ja, dynamiet geeft wel serieuze 'boenken'.
Vanuit Potosi zijn we gisteren naar Sucre vertrokken, waar we 's avonds in een door Nederlanders uitgebate pub, de meerdere malen genomineerde film 'The Devil's Miner, 2005' hebben bekeken. Een schokkende film /documentaire over het leven van een 14-jarige jongen, die in de mijnen gaat werken omdat zijn vader is gestorven en hij zijn moeder, broertje en zusje moet onderhouden.
Hoe Sucre meevalt vertellen we in het volgende bericht, maar het ziet er goed uit. Gezellig koloniaal stadje, vriendelijke mensen, tof hotelletje en vooral terug heel warm en veel zon.
Groetjes en tot binnekort vanuit Cochabamba of La Paz, waar we binnen 4 dagen enkele dagen zullen verblijven, vooraleer we naar Peru trekken.

Joke en Geert